Warto w kilku słowach podsumować sezon tegorocznych polowań podczas rui saren. Mówiąc krótko: była dziwna. Przede wszystkim dlatego, że w wielu rejonach kraju żniwa przyszły później niż zazwyczaj ze względu na warunki pogodowe. Na przełomie lipca i sierpnia zboża niejednokrotnie jeszcze stały i nawet jeżeli sarny były aktywne, to poza zasięgiem wzroku. Jednak mimo wszystko udało się pozyskać sporo naprawdę ciekawych rogaczy, co tylko potwierdza niedawne spostrzeżenia o tym, że ogólnie w skali kraju jakość parostków nieustannie rośnie. Mam również wrażenie, że coraz więcej obwodów zaczyna szanować sarny, jeśli chodzi zarówno o plany odstrzału, jak i o zasady selekcji. Do wielu myśliwych w końcu dotarło, że znacznie lepiej sprzedać komercyjnie jednego starego rogacza, niż czyścić młodzież jak popadnie. Uważam te zmiany, które obserwuję osobiście, za bardzo pozytywne. Zwłaszcza że sarny wbrew pozorom nie mają teraz łatwo. Rozbudowa sieci drogowej przełożyła się na liczbę wypadków i kolizji z udziałem tych zwierząt. Do tego na sile przybiera wpływ gatunków będących tabu – wilka i rysia.
Wróćmy jednak do polowania. Podsumowując mijający sezon na rogacze, chciałbym zwrócić uwagę na ciekawą kwestię. Otóż w tym i ubiegłym roku pandemia niejako zmusiła nas do wykonywania polowania nie tylko wtedy, kiedy chcemy, lecz także wtedy, kiedy po prostu się da. Okazuje się, że niedocenianą, choć bardzo ciekawą formą polowania na rogacze są łowy czerwcowe. Oczywiście zaraz wielu powie, że to bez sensu, bo kozły już nie znaczą terytoriów i nie wykazują takiej aktywności jak na początku sezonu, a poza tym obfita wegetacja uniemożliwia zdobycie trofeum. To wszystko po części prawda, czerwiec to trudny miesiąc dla myśliwego. Wyrośnięte zboża i trawy znacznie ograniczają widoczność, natomiast aktywność saren często przejawia się jedynie w krótkich wyjściach na otwarty teren. Jednak trudny nie oznacza niemożliwy. Jeżeli mamy zlokalizowanego rogacza, to kwestią cierpliwości i wytrwałości jest spotkanie z nim. W nagrodę pozyskujemy osobnika o najładniejszym wyglądzie parostków w całym sezonie. Największy atut trofeum pozyskanego w czerwcu stanowi już pełne jego wybarwienie. Końcówki parostków i perły są wyświechtane, ale jeszcze nieposzczerbione i niepołamane, co się często zdarza w okresie rujowych walk rogaczy. Zachęcam więc, by nie ograniczać łowów na kozły jedynie do maja i później polowania w ruję. Jeżeli mamy odstrzał i chęci, to warto wykorzystać czas między tymi okresami na znalezienie ciekawego osobnika.
Można żartobliwie stwierdzić, że dla bardzo dużej części polującej braci sezon myśliwski dzieli się na dwa zasadnicze momenty: rykowisko oraz czas między kolejnymi jelenimi godami. Ruja saren wypada blado przy atrakcjach wrześniowej kniei. Znam wielu – zresztą sam się do nich się zaliczam – którzy cały sezon łowiecki próbują wypełnić pustkę w oczekiwaniu na następne rykowisko. Gdy już się rozpocznie ten największy spektakl naszej przyrody, rodziny widzą ojców, mężów, dziadków (a niekiedy zapewne matki, żony czy babcie) bardzo krótko w ciągu doby. My, myśliwi, zaś niemal jak te byki jeleni śpimy mało i nie dojadamy, bo spędzamy czas w łowisku. Ten okres ogromnych emocji już za pasem. Niebawem ryk byków zacznie spędzać nam sen z powiek. W wielu miejscach już się niesie po kniei, a emocje sięgają zenitu. Jeszcze chwila, jeszcze kilka dni i choć na trochę wszelkie spory toczone w naszym zrzeszeniu zejdą na dalszy plan. Lada chwila wszyscy z tej czy innej opcji ruszą do łowisk, aby polować, nagrywać, fotografować, wabić, słowem: w jakikolwiek sposób uczestniczyć w rykowisku.
W związku ze zbliżającym się tym szczególnym czasem życzę udanego rykowiska zarówno myśliwym, jak i miłośnikom przyrody polującym z obiektywem aparatu czy tylko upajającym się dźwiękami jesiennej kniei. Niech wszystkie konflikty zejdą teraz na dalszy plan, a rykowiskowa gorączka wiąże się dla nas wyłącznie z pozytywnymi emocjami. Nie dajmy się ponieść zazdrości i cieszmy się z cudzych sukcesów. Życzę, by dla polujących przygoda w postaci polowania w rykowisko była ważniejsza od wagi zdobytego trofeum, a dla fotografujących każde ujęcie było ostre i dobrze doświetlone!
Jakub Piasecki
