W Kambaku padł kolejny polski ongarangombe (eland), a ja już zacząłem odliczanie do wyprawy życia na bawołu afrykańskiego. Zanim jednak zmierzę się z rozgrzaną wiosennym słońcem sawanną, chciałem podsumować rykowisko (o tym w kolejnym wpisie) i opowiedzieć o bardzo ciekawym, choć wyczerpującym polowaniu na kozice.
W połowie września uczestniczyłem w typowo górskich łowach w paśmie Alp Julijskich w Słowenii. Góry, w których polowaliśmy, stanowią fragment Triglavskiego Parku Narodowego, ale w miejscu niezwykle rzadko odwiedzanym przez turystów ze względu na brak szlaków. Dzięki temu liczebność kozic jest naprawdę imponująca, a łowom nie towarzyszą okrzyki amatorów górskiej wspinaczki. Nasza kwatera znajdowała się na wysokości ok. 900 m n.p.m. Stamtąd rozchodziły się ścieżki wydeptane przez podprowadzających aż na same szczyty.
Wrzesień to ciągle okres obfitości żeru. Kozice, choć przygotowują się do rui, wciąż występują stadnie powyżej naturalnej granicy lasu. Z drobnymi wyjątkami właściwie wszystkie osobniki podczas polowania spotkaliśmy w paśmie kosodrzewiny tuż pod samymi szczytami. Łowy zaczynaliśmy jakąś godzinę przed wschodem słońca. Wyruszaliśmy jeszcze po ciemku przy świetle latarek, tak żeby o szarówce być przy drugiej kwaterze na wysokości ok. 1200 m n.p.m. Stamtąd rozpościerał się niepowtarzalny widok na już ośnieżone szczyty Alp. Wędrówka w górę z tego miejsca to już prawdziwe pokonywanie swoich ograniczeń fizycznych oraz sprawdzian woli walki. Może i wysokość, na której pozyskiwaliśmy kozice, czyli 1850–1950 m n.p.m., nie jest jakimś nadzwyczajnym wynikiem, ale osiągnięcie jej na polowaniu to coś zupełnie innego niż normalna wędrówka po górach. Przede wszystkim oprócz plecaka z wodą i prowiantu na szczyt trzeba wnieść sztucer i lornetkę. Przychodzą chwile zmęczenia, kiedy wydaje się, że z każdym krokiem waga broni rośnie wykładniczo. Zwłaszcza że podejście na szczyt rzadko kiedy odbywa się szlakiem – częściej wydeptaną, bardzo stromą ścieżką. Niejednokrotnie, wspinając się po kozicę, musimy pokonać swoje nizinne lęki. Na szczęście, gdy już wniesiemy swoje gabaryty pod szczyt, wszystkie troski, pot i ból zostają na dole, a góry odwdzięczają się niepowtarzalnymi widokami. Ogrom Alp momentami przytłacza, uczy łowcę dużej pokory i dystansu do siebie.
Kiedy już podejdziemy kozicę, czeka nas strzał, który nie należy do łatwych. Dystans 250 m trzeba mieć opanowany do perfekcji, ponieważ to średnia odległość strzałowa. Dlatego nie bez powodu niektórzy myśliwi nazywają te łowy górskim biatlonem. Jednak satysfakcja płynąca z tego polowania jest jedyna w swoim rodzaju. I nie chodzi tutaj o trofeum. Niezależnie od tego, jak dużą kozicę pozyskamy, duma i radość przytłaczają równie mocno co wielkość gór. W trakcie schodzenia po udanym polowaniu, często też przy świetle latarek, łowcę trzymają tylko radość i adrenalina, bo mięśnie już dawno powiedziały dość.
Łowy na kozice w Słowenii w obwodzie, w którym my polowaliśmy, jest bardzo trudne, wymaga przygotowania fizycznego i strzeleckiego. Jednak to doskonałe wyzwanie dla każdego sprawnego myśliwego. Nie ma nic piękniejszego, niż pokonać swoje bariery w tak cudownym otoczeniu gór, u boku prawdziwych fachowców i we wspaniałej atmosferze. Powiem nawet, że trofeum nawet czteroletniej kozicy znaczy dla myśliwego więcej niż złotomedalowy byk strzelony z ambony gdzieś w burakach. Bo za każdym razem, gdy spogląda się na haki, z dumą można wspominać pot wylany na górskim szlaku i poświęcenie, jakie kosztowało nas to polowanie.
Jakub Piasecki
PS Nasz podprowadzający był prawdziwym górskim harpaganem. Z kozicą przypiętą do plecaka i bronią na ramieniu okazał się szybszy od nas. Na koniec powiedział nam, że jeszcze nikt nie wytrzymał z nim trzech pełnych dni polowania. Może chcesz podjąć wyzwanie?
